Ogrzewanie kominkowe

Typowy kominek oddaje ciepło przez obudowę (promieniując) lub dostarcza do pokoju ciepłe powietrze. W tym drugim przypadku do wnętrza obudowy trafia zimne powietrze znad podłogi, które następnie ogrzewa się o wkład kominkowy i wraca do pokoju.

Niekiedy powietrze z obudowy kominka rozprowadza się po całym domu, w formie nadmuchowego powietrznego centralnego ogrzewania. Nosi to wtedy nazwę dystrybucji gorącego powietrza, albo DGP.

Podstawowym elementem układu dystrybucji gorącego powietrza jest sam kominek z odpowiednim wkładem. Obudowę najczęściej wykonuje się w wersji nie akumulującej ciepła, bo powietrze ma być nagrzewane przez wkład.

Z górnej części obudowy wychodzi jeden lub kilka przewodów służących do rozprowadzenia nagrzanego powietrza po domu. Może to się odbywać w sposób grawitacyjny lub wymuszony.

Grawitacyjna dystrybucja gorącego powietrza

W tym wariancie mamy do czynienia z samoczynnym ruchem powietrza po domu. Ciepłe powietrze nagrzane wewnątrz obudowy kominka jest lekkie, więc jest wypierane do góry obudowy, do kanałów, którymi przepływa do pokoi. Przez anemostaty dociera do wnętrza. Jednocześnie zimniejsze powietrze znad podłogi odpływa pod drzwiami do salonu, w którym stoi kominek.

Ten układ jest dobry dla budynków zwartych, w których kanały między kominkiem a pokojami będą krótkie. W przeciwnym wypadku będzie problem z dostarczaniem odpowiednich ilości ciepła do dalszych pomieszczeń.

Naturalnie moc kominka musi być odpowiednio dobrana do zapotrzebowania na ciepło (a ściślej mówiąc — tzw. obciążenia cieplnego budynku), aby miał on szansę utrzymać w pomieszczeniach odpowiednią temperaturę.

Wymuszona dystrybucja gorącego powietrza

W takim układzie jesteśmy zupełnie niezależni od różnicy temperatur i gęstości powietrza. Bo tu nie siła wyporu będzie tłoczyć powietrze do ogrzewanych pomieszczeń, tylko ciśnienie wytwarzane przez wentylator.

Taki układ do działania oczywiście potrzebuje prądu do napędu wentylatora. Mamy więc wyższy koszt eksploatacji, ale także inwestycja jest droższa. Można to nieco zredukować, bowiem przekroje kanałów mogą być mniejsze, niż w przypadku układu grawitacyjnego (w którym zależy nam na minimalizowaniu oporów przepływu powietrza). Turbina kominkowa (pod taką nazwą najczęściej występuje wentylator) generuje oczywiście pewien hałas, którego wygłuszenie czasem może być trudne.

Taki układ jest jednak znacznie łatwiejszy do sterowania i regulacji, można bowiem zmieniać wydajność turbiny, co bezpośrednio wpływa na ilość ciepła dostarczanego do konkretnych pomieszczeń.