Tradycyjnie, kominek miał postać otwartego paleniska wbudowanego w ścianę, zainstalowanego bezpośrednio obok przewodu kominowego. Z czasem to się jednak zmieniło i dziś buduje się kominki zamknięte, najczęściej poprzez zainstalowanie wkładu kominkowego, który później się obudowuje w odpowiedni sposób, oczekiwany przez inwestora.
Takie rozwiązanie wymaga kupienia wkładu, jego zainstalowania, oraz wykonania obudowy. Nawet w wersji najtańszej, z wełny mineralnej i płyt kartonowo-gipsowych (wg fachowców od kominków — materiałów zupełnie nienadających się do tego celu!), może to być dość spory wydatek. Tańszą alternatywą bywają tak zwane kominki wolnostojące.
Tak naprawdę, w żadnym stopniu nie jest to już kominek, tylko zwyczajny wolnostojący piecyk, najczęściej stalowy lub żeliwny.
Taki wolnostojący piecyk montuje się do komina identycznie, jak wkład kominkowy. Różnica jest tylko w tym, że wkład wymaga wykonania obudowy, a taki kominek wolnostojący jest już gotowy do pracy.
Moc takiego kominka mocno zależy od jego wielkości. Ten konkretny na zdjęciu, w najmniejszej wersji, osiąga moc 10 kW. Jego konstrukcja jest ciekawa ze względu na podwójne drzwi do ładowania paliwa, co znacząco ułatwia ładowanie dużych polan drewna.
Kominek wolnostojący nie może zostać podłączony do systemu dystrybucji gorącego powietrza. W wersji powietrznej będzie więc ogrzewać wyłącznie to pomieszczenie, w którym stoi. Można jednak kupić kominki wolnostojące z płaszczem wodnym — te można podłączyć do wodnej instalacji centralnego ogrzewania. Czyli mogą zasilać w ciepło grzejniki, ale także służyć do podgrzewania ciepłej wody użytkowej.
Niektóre tego typu kominki posiadają we wnętrzu elementy wykonane z szamotu, które pozwalają na akumulację pewnych ilości ciepła. Naturalnie nie są to ilości jak w przypadku pieca kaflowego, czy kominka z obudową akumulacyjną, ale jednak przez jakiś krótki czas po wygaszeniu będą one dostarczać ciepło do pomieszczenia. Rzadko są za to wyposażane w otwór do dostarczania powietrza z zewnątrz.
Dodaj komentarz